Inferno 1: De Hamburg-meridiaan

In 1942 beslissen de geallieerden dat het tijd wordt om de oorlog naar Duitsland zelf te brengen. Met grote strategische bombardementen willen ze de Duitsers op de knieën dwingen. De Britse luchtmaarschalk Arthur (Bomber) Harris krijgt carte blanche om samen met de Amerikanen de grote Duitse steden Keulen, Hamburg, Dresden en Berlijn te bombarderen. Deze bombardementen worden uitgevoerd door duizenden bommenwerpers. Hierbij komen tienduizenden burgers om het leven, maar verder leveren de bombardementen weinig op. Duitsland zal op een andere manier verslagen moeten worden.

Inferno vertelt het verhaal van operatie Gomorrha, de bommenraids op Hamburg van 24 juli tot 3 augustus 1943. We volgen de bemanning van een Lancaster-bommenwerper van Bomber group 5. Scenarist Philippe Pinard is geen onbekende in het luchtvaartgenre, met reeksen als Hemel in Puin en Hemel in Strijd leverde hij toch al wel een staaltje van zijn kunnen af. Met dit one-shot neemt Pinard de lezer meteen mee in de waanzin van de oorlog. Het nachtelijke bombarderen, het gevaar van luchtafweergeschut en de Duitse nachtjagers eisen hun tol op de mentale toestand van de bemanning. Bijkomend zijn de Engelse Lancasters naar moderne normen primitieve, logge doodskisten. Op 30 juli krijgt de bemanning van Dante’s Daughter het zwaar te verduren. Hamburg staat door de duizenden brandbommen in lichterlaaie. Net dan dreigt de Lancaster het loodje te gaan leggen.

De keuze om dit verhaal in een one-shot te vertellen, heeft consequenties. Wie hoopt op een diepgaand verhaal over kameraadschap en intriges onder de bemanningsleden van een bommenwerper komt bedrogen uit. Geen Memphis Belle dus... Inferno is eerder een korte geschiedenisles die ons een inkijk geeft in de waanzin van de strategische bombardementen boven Duitsland, een momentopname. Maar wel eentje met een missie. De lezer krijgt voldoende achtergrondinformatie om het grotere plaatje te kunnen zien en mee te oordelen over de zin en onzin van de bombardementen die zelfs destijds al controversieel waren.

Voor tekenaar Antoine Crespin is dit zijn debuut. We merken meteen twee snelheden op. Enerzijds zet hij eerder uitdrukkingsloze personages neer. Vooral in de scènes op de luchtmachtbasis valt dit enorm op. Een ander verhaal wordt het wanneer hij de luchtscènes tot leven brengt. De laatste jaren hebben enkele tekenaars de luchtvaartstrip tot een ander niveau gebracht qua realisme. Romain Hugault (onder andere Angel Wings) en ook onze eigen Thomas Du Caju (Vleugels van Hoop) hebben het tekenwerk gemoderniseerd door optimaal gebruik te maken van moderne inkleuringstechnieken en effecten. Antoine Crespin heeft zijn huiswerk wat dit betreft goed gemaakt. Prachtige vliegtuigen in actie, sfeervolle inkleuring en een realistische integratie van weersomstandigheden laten de balans naar de positieve kant overhellen. Wanneer de Lancaster laag boven het brandende Hamburg vliegt voel je als lezer de verschroeiende hitte. Hier weet Crespin ons zowaar even van onze sokken te blazen.